بست گروپ

برای رسیدن به بالاترین ارتفاع، یعنی ارتفاعِ دلهره آور 828 متری، آقای میلِر مجبور بود مسیری طولانی از پله ها و نردبان های فلزی را پشت سر بگذارد.

این عکس شبیه فیلم های علمی-تخیلی است که تمام شهرهای آینده منظره ای از فولاد خاکستری دارند.

آسانسورها تا حدود سه چهارم ارتفاع ساختمان را پوشش می دهند و بعد از آن شما مجبور هستید با استفاده از نردبان های تعبیه شده خودتان را به بالاترین ارتفاع برسانید.

ارتفاع نهایی برج، برای عموم قابل دسترس نیست و بازدیدکنندگان می توانند نهایتاً در سکوی دید در ارتفاع حدود 470 متری قرار گیرند.

و توصیفات بیشتری از آقای میلِر:

«بالا رفتن از ساختمان اتفاق هر روزه ای هست که در مقیاس و ارتفاع مختلف برای هر یک از ما رخ می دهد؛ ولی رسیدن به نوک این برج کار آسونی نیست و نزدیک به دو ساعت زمان احتیاج دارد. من به همراه یک تیم بازرسی که وظیفه انجام هر گونه تعمیرات در ساختمان را دارند، بودم.

 

حدود 100 متر از بخش نهایی صعود را باید از میان یک شفت بلند با نردبان آهنی عبور کنید. به دلیل نقاط و تقاطع‏ های باریک، کیف دوربین با یک طناب به من آویزان شده بود. وقتی که به نوک آسمان‏خراش رسیدم در واقع بخش برق گیر ساختمان (محّل هادی برای اصابت احتمالی رعد و برق) رو با دستانم گرفته بودم! در آن ارتفاع صدای تپش قلبم را می‏ شنیدم و دست‏های ام به وضوح می‏ لرزید.»